Περί Φωτογραφίας και άλλων – Εκπομπή 10η

Ραδιόφωνο

Κινηματογραφικό ταξίδι, στην δέκατη εκπομπή μας! Από το Σαρλώ και το Σινεάκ, στον θερινό κινηματογράφο δίπλα στο πατρικό. Αναδρομή σε αγαπημένες ταινίες με μουσικά θέματα αγάπης, σε μια μέρα αφιερωμένη στον κινηματογράφο!
Η Φωτογραφία και ο Κινηματογράφος είναι αδερφάκια. Ετεροθαλή αδερφάκια. Γιατί η φωτογραφία σταματάει τον χρόνο ενώ ο κινηματογράφος δημιουργεί χρόνο.
Όσες βέβαια ομοιότητες έχουν αυτές η δυο τέχνες ( Η έβδομη τέχνη και η τέχνη χωρίς νούμερο ή η τέχνη που καμιά φορά αναφέρεται σαν όγδοη), άλλες τόσες είναι και οι διαφορές τους.

Ο κινηματογράφος ή αλλιώς σινεμά (από το γαλλικό cinématographe, cinema) είναι η αποκαλούμενη και έβδομη τέχνη, δίπλα στη γλυπτική, τη ζωγραφική, το χορό, την αρχιτεκτονική, τη μουσική και τη λογοτεχνία. Αρχικά, εμφανίστηκε περισσότερο ως μια νέα τεχνική καταγραφής της κίνησης και οπτικοποίησής της, όπως δηλώνει και ο ίδιος ο όρος (κινηματογράφος = κίνηση + γραφή) κατά το φωτογραφία.= φως +γραφή
• Ο κινηματογράφος δεν είναι μια τέχνη που κινηματογραφεί τη ζωή: ο κινηματογράφος είναι κάτι μεταξύ της τέχνης και της ζωής. Αντίθετα με τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, ο κινηματογράφος και δίνει στη ζωή και παίρνει από αυτή, προσπαθώ να αποδώσω την αρχή αυτή στις ταινίες μου. Και η λογοτεχνία και η ζωγραφική υπάρχουν ως τέχνη από την αρχή• ο κινηματογράφος όχι. ~ Ζαν Λικ Γκοντάρ

Η ζωή είναι μια παράσταση χωρίς πρόβα.
Γι αυτό αυτοσχεδίασε.
Χόρεψε, τραγούδα, αγάπα, γέλα, κλάψε.
Ζήσε έντονα, πριν τελειώσει η παράσταση
Χωρίς χειροκρότημα.
Τσάρλι Τσάπλιν

Αφιερωμένο σόλους της γης τους ερωτευμένους
Και σ΄αυτούς που βρίσκονται στον ουρανό μαζί…
Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.
Σ’ αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
τ’ άρωμα που σφιγμένο μ’ ανέβηκε απ’ το χώμα.
Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο,
παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
Πάμπλο Νερούντα