Κωνσταντίνος Αλεξίου

Φωτογραφίζω, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

H φωτογραφία είναι η ανάσα μου,

το οξυγόνο μου ...

Τελειώνοντας τον Στρατό , το 1988 , ήθελα να πάω στην Σχολή Σταυράκου. Η ζωή όμως με πήγε αλλού και ξεστράτισα.  Αλλά το καταπιεσμένο , όπως ήταν φυσικό , κάποια στιγμή βγήκε στην επιφάνεια.

Έτσι το 1992 πήρα μία μηχανή – Pentax K 1000 – και άρχισα να φωτογραφίζω τα πάντα, με μόνα εφόδια κάποιες βασικές συμβουλές από έναν φίλο φωτογράφο και το Βιβλίο του Φωτογράφου .

Ο φίλος κάποια στιγμή άρχισε να με παίρνει στις δουλειές του, το ένα έφερε το άλλο και μετά από κάποιον καιρό άρχισα να δουλεύω επαγγελματικά.  Όλα αυτά καλά και ωραία , είχα αρχίσει  να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα!… μέχρι που τον Νοέμβριο του 1997 , όταν γυρίζοντας ξημερώματα από δουλειά, είχα ένα σοβαρό ατύχημα, στο οποίο εκτός από τις σοβαρές σωματικές βλάβες έχασα και την τσάντα με τον εξοπλισμό στον τόπο του ατυχήματος.  Οπότε, μετά από πολύ καιρό που συνήλθα, δεν ήταν δυνατόν να ασχοληθώ ξανά με την φωτογραφία. Έκανα διάφορες δουλειές για σχεδόν 20 χρόνια , όταν εξασφαλίζοντας μια σύνταξη και παίρνοντας ένα καλό τηλέφωνο με εξαιρετική κάμερα, άρχισα το 2017 να φωτογραφίζω τον κόσμο ξανά  και  6 μήνες μετά  πήρα την 1η μου κάμερα  πέφτοντας στα βαθιά της ψηφιακής φωτογραφίας  πλέον, αλλά επειδή τα βασικά θα είναι πάντα σαν το ποδήλατο, άρχισα να γράφω χιλιόμετρα, προσπαθώντας να καλύψω τον χαμένο χρόνο …

Πέρασαν από τα χέρια μου πολλές κάμερες και φακοί μέχρι να φτιάξω τον εξοπλισμό  που ήθελα και για να αποκτήσω την κατάρτιση που χρειαζόμουν, έγινα μέλος του Εργαστηρίου Δημιουργικής Φωτογραφίας ” ΠΕΡΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦIΑΣ ( ΟΝ PHOTOGRAPHY )”

Και να με τώρα, μετά από 6 χρόνια να έχω φτάσει σε ένα πάρα πολύ καλό επίπεδο,

με αρκετές συμμετοχές σε Ομαδικές Εκθέσεις, και το μέλλον

να ανοίγεται μπροστά μου φωτεινό !!!...