Aπρίλης ξανθός, ανθισμένος κι ερωτικός, κόντρα στους καιρούς, έτσι τον βλέπουμε. Με τραγούδια που τον υμνούν και ασπρόμαυρες φωτογραφίες 75+ ετών από τα παλιά οικογενειακά άλμπουμ, ταξιδέψαμε στο χρόνο και στη νοσταλγία και συγκινηθήκαμε για ακόμη ένα βράδυ Τρίτης….
Τελικά η φωτογραφία ψεύδεται? Ή μηπως η αθωότητα του βλέμματος έχει δώσει θέση στην καχυποψία? Και άραγε τα κλικ που ακούγονται σ ολον τον κόσμο μπορούν να θεωρηθούν η παραχάραξη του αληθινού?
Κι ενώ οι φωτογραφίες μπορεί να μην ψεύδονται, οι ψεύτες όμως μπορούν να φωτογραφίσουν.
Και σίγουρα πρέπει να δεχθούμε ότι σε κάθε περίπτωση η φωτογραφία δεν ψεύδεται περισσότερο από τον λόγο ή από οποιαδήποτε άλλη τέχνη.
Εξάλλου εάν μπορούσαμε να πούμε μια ιστορία με λόγια, δεν θα χρειαζόταν να ανασηκώσουμε τη φωτογραφική μηχανή.
Η φωτογραφία έχει την δική της αλήθεια…
Τα γίνεται όμως στην ασπρόμαυρη φωτογραφία? Πως μίλαγε και μλάει σ΄αυτές η άνοιξη? Πως παρουσιάζονται εκεί τα τοπία?
Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία δεν εστιάζεις τόσο στο πως είναι κάτι αλλά στο τι είναι, τι θέλει να σου πει.
Αφαιρώντας τα χρώματα εστιάζεις περισσότερο σε αυτό που αισθάνεσαι.
Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία δίνεις περισσότερη έμφαση στο συναίσθημα…